Bu gün pəncərəmi döyən
Yağış damlası,
Sənə rəhmim gəlir.
Çünki, sən də onun kimi
Çox çarəsizsən.
Çünki, sən də onun kimi
Cəsarətsiz və halətsizsən…
Bir vaxt o da, sənin kimi
Ömrü gənclik guşəsindən,
Həyatının su səsindən
İki əllə yapışmışdı…
Hə!
Onda da alınmadı!
Diş-dırnaqla yapışdığı
Bu həyatın öz qoynunda saxlamağa
Nə ixtiyarı çatmadı,
Nə özünün bir hünəri tab etmədi…
Gəncliyinin mərd dözümü
Onu heç vaxt yad etmədi…
Gözlərinin qarasından,
Gəncliyinin yarısından,
Barmağının arasından
Yavaş-yavaş çıxdı dünya.
Bu yağışın damlaları
Pəncərəni döyən kimi,
Taqətsiz sürüşən kimi
O da tərk etdi dünyanı…
Bu əzablı ömür yolun
Tale ömründən silmədi
Dünya boyda ürəyini
Dünya gəzdirə bilmədi…
Hər gün mənim pəncərəmdə
Milyon-milyon damla ölür
Ölən damlaya hər səhər
Şəfəq-şəfəq günəş gülür…
Günay Ümid
