Qapılarını küləklərə bağlamış həyətin
Yelkənlərini tufana açmış gəminin
Bir də qalın divarları
Düşmənə dayanmış şəhərin
Arxayınlığı var içimdə
Səbrim bu qədər sonsuz
Kinim bu qədər dərindi…
Sənsə başını burax, dost
qoy qadınların
Döşləri arasında ehtiras əvəzinə
Dərman şüşəsi saxlayacağı
Vaxtlara qalsın bütün sevişmələr
qoy atalarını
Bir parça çörək dərdinə yox
Böyük savaşlara səsləyən
Çoçuqlar doğmasın ölkəmin qadınları
qoy sevgini, sevgilini
Hamıdan, hər şeydən sonraya
Saxlasın kişilər
Biz onsuz da bilirik
O qədər uzun deyil bu həyat
İndi mənim başıma
Od ələnən yaşımdı
Söykənib bir divara
Güllələnən yaşımdı.
Sərxoş ayılmalıyam
Özgə yataqlarında
Özümü asmalıyam
Otel otaqlarında
Bir sevgili uduzub
Dost itirən yaşdayam
Geçə küçədən evə
it gətirən yaşdayam
Mənsə hər səhər evdən
Yorğun, əzik çıxıram
Ayaqqabım narahat
Əynim nazik çıxıram.
Boğazımı göynədən
Qəhər yox, soyuq olur
İt yerinə əlimdə
Bir buzlu toyuq olur…
Salam, şair, darıxıram, bu təklik
Yenə məni üzüyumşaq tanıdı.
Yenə payız, yenə soyuq, yenə mən
Yenə yerim sobaların yanıdı
Hələ sənə demədiyim bir gerçək
Hələ sənə açmadığım yalan var
Düz bir ildi yuxu yata bilmirəm
Qorxuram ki, yastığımda ilan var
Ağ tük tapdım arasından saçımın
Qoparmadım, saxlamışam, çoxalsın
Otuz ildə cavan qalıb neynədim?
Canı çıxsın, saçlarımın, qocalsın.
Gəl, bir gün oturaq qədəh-qədəhə
Görək, göz yaşından nə qalır, şair?
İçimdə ən məsum mələklər ölür,
Ən gözəl qadınlar qoçalır, şair!
mənbə abzas.net
