Bir zamanlar, mən sağ idim, cəsur bir qoçaq idim,
Qaçırdım dərdin üstünə, qorxudan uzaq idim…
Soyuq qanlı bir gözəlin əlindən sazaq idim,
Amma, onun xəyalıyla isinməkdən ölmüşəm!
Qəbrim üstə ağlamayın, mən gülməkdən ölmüşəm!
Ləblərimdə qalan izlər bir-birindən ləzizdi,
Amma, özüm bilməm nədən, bir cüt ləb ən əzizdi.
Tufan qopdu, atdı hamı, sevgi isə, dənizdi,
Düşünməyin ki, batmışam, mən üzməkdən ölmüşəm!
Qəbrim üstə ağlamayın, mən gülməkdən ölmüşəm!
Sevgi deyil, dostluq da yox, nə üçün yaşayaydım?
Yaşamağın bədəli çox, bəs nə yük daşıyaydım?
Bəlkə, ruhu kirləndirib günahla oxşayaydım…
“Tənha öldü” söyləməyin, mən gəzməkdən ölmüşəm!
Qəbrim üstə ağlamayın, mən gülməkdən ölmüşəm!
RÜFƏT ƏHMƏDZADƏ
