Günəşin batıb ayın çıxmasını, buludların çəkilib ulduzların görünməsini, insanların yatıb səssizliyin çökməsini səbirsizliklə gözləyirəm. Gecənin zülmət qaranlığı gözlərimdə rəngarəng rəsm əsəri tək görünür. Çünkü yalnız o an xəyalın gözlərim önündə canlanır. Mən, məndəki sən və səssiz gecəmiz... Biz demək olarsa, biz... Of... Dözümmü bu ayrılığa? Amma necə dözüm? Necə deyim qəlbimə- döz?! Futbolçu kimiydin- gözlərin gözlərimə baxaraq qəlbini başqasına ötürdün...