Mənə jurnalistikanı sevdirən adam

Leyla Rəhimli,
BDU Jurnalistika fakültəsinin 2-ci kurs tələbəsi

İnsan həyatda özünə mütləq bir kumir seçir. Seçdiyi şəxs məhz onun necə insan olmasından və ya olmaq istəməsindən xəbər verir. Mənim həyatımda da önəmli mövqeyə sahib olan insanlar var. Qənirə Paşayeva kimi.

 

Bu gün jurnalistika təhsili alıramsa, mən burdayamsa, bu peşəyə bu qədər eşqlə bağlıyamsa, bu onun yaratdığı təəssüratın barıdır.

 

"Ana, mən də onun kimi olacam. Xəbərləri təqdim edəcəm, efirlərə çıxacam, hamı məni yaxşı jurnalist kimi tanıyacaq, söz verirəm!” deyəndə 7 yaşında idim. Və o vaxt qərar vermişdim ki, başqa yerdə ola bilməyəcəm.

 

Və bu gün Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsində içində olduğum xoş vəziyyətin səbəbkarı ilə görüş baş tutdu. İlk dəfə görüşürdük, olduqca həyəcanlı idik. Söhbətə də bu sözlərlə başladı "Mən sizə protokol oxumayacam, dostca söhbətləşməyə gəlmişəm".

 

Və söhbət başladı. "Bir insan jurnalistikada rəng qoya bilmirsə, bir imza qoya bilmirsə, onda onun bu sahəyə gəlməsinin heç bir əhəmiyyəti yoxdur. Çingiz Mustafayev… Müharibə şəraiti yeni başlamışdı, imkanlar məhdud, hər şey çox dar çərçivədə idi amma bu gün hamınız onu tanıyırsız, deyilmi? Niyə? Çünki Çingiz kamera ilə prosesin içində idi və insanlar jurnalist budur dedilər, neçə il keçib? Tam 25 il yenə də Azərbaycan jurnalistikası deyilən zaman həmən xatırlayacağınız jurnalistlərdən biri də Çingiz Mustafayevdir”

 

Sən demə mənim kumirimin də öz kumiri var imiş. Bu Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Çingiz Mustafayevdir. 

Beləcə təxminən 2 saatdan çox davam edən söhbətimizin hardan başlayıb, harada bitdiyini hiss etmədik. Səmimiyyət və motivasiya yüklü bu görüşün ardından tələbə yoldaşlarımla söhbətləşdim, bəziləri etdiyi yanlışları, bəziləri tutduğu mövqeni, hətta bəziləri tənbəlliklərinin yanlış olduğunu anlayıb, o andan etibarən hadisələrə daha fərqli yanaşa biləcəklərini bildirdilər. Sözün insan həyatındakı rolu həqiqət də qəribədir...