Sənan ƏLLƏZƏziz OxUcu hər şey Bakının tozlu küçələrindən birində gəzərkən tapdığım bir şəkildən başladı. Bu şəkil bir jurnalist kimi diqqətimi cəlb etməyə bilməzdi. Çünki Bakının zəhlətökən küləyi onu mənim üzümə elə çırpdı ki, ağzım, burnum həm tozla, həm də çoxdan qalmış və qoxumuş zibil tamı ilə doldu. Zəhlətökən vəfasız Bakı Xəzrisi məni, son sürətlə inkişaf edən şəhərimin analoqu olmayan zibilliyinin yanında haqlamışdı. Ağzımı doldurub küləyi söymək istəyirdim ki, nənəmin mənə danışdığı bir əfsanəni xatırladım və dilimi dişlədim.
Üzümə yapışan kağız parçasından acımış soğan suyu qoxusu gəlirdi. Sir-sifətimi turşudub kağızı üzümdən qopartdım və sol tərəfi yanmış bir qız şəkli gördüm. Qızın sağ hissəsi şəkilin sol hissəsi olduğuna görə qızın sağ tərəfi tamamilə yanmışdı. Həyatda hər şeydən şübhələnməkdən bezmişəm. Yenə şübhələnməyə başlayırdım. Görəsən bu qız kimdi, niyə şəkil yanıb, bəlkə ev yanıb, ya da bu şəkili kimsə qəsdən yandırıb? Sanki beynimə nəsə girmişdi. Qulağım qıcıqlanırdı, bu qıcıq beynimi gəmirirdi. Şəkili qatlayıb cibimə qoydum. İş masamın arxasında şəkili cibimdən çıxaranda bayaq görəbilmədiyim 1 nüansı gördüm. Qız çılpaq idi çünki, qızın sol tərəfi yanmamışdı.
Düşündüm ki, yəqin qız yandırıb ki, onun çılpaq şəklinin heç kim tapa bilməsin,çünki döşləri açıq şəkildə adamın gözünə girirdi. Amma kimsə görmüşdü. Ən azı artıq üç nəfər bilirdi ki, qızın belə lüt şəkli var. Özü, fotoqraf( qız şəkli özü çəkə bilməzdi çünki çox peşəkar idi) və mən. Yanıq üzünün bir tərəfindən və sinəsini görünüşündən qıza 20-25 yaş vermək olardı. Düşündüm ki, yəqin şəkli qızın sevgilisi yandırıb. Qız ondan xəbərsiz çılpaq şəkil çəkdirib. Sevgilisi bunu tapıb və onu yandırıb. Amma yandırmazdan əvvəl qıza son dəfə baxaraq ayrılıb. Amma tam yandıra bilməyib. Məncə qızı o qədər sevib ki, alov onun ürəyinə və çəlmaq dğşünə çatanda söndürüb. Amma mən bunu görmüşdüm.Qız gerçəkdən çox sütül görünürdü. Hər bir kişi kimi şəkilə həvəslə baxırdım. Yalan deyən deyiləm bir balaca ağız suyu axıtdım. Şəkilin üstündəki “T” hərfinə görə bu qıza özlüyümdə “T.......” adını verdim. Yarımçıq üzü və pak sinəsi çox məsum görünürdü. Özümü Pablo Pikasso kimi təsəvvür etməyə başlayırdım. Başımda əyri şapka, damağımda qəlyan. Bir əlimdə fırça T.......nın tablosunju yaradırdım. T...... mənim çılpaq köməkçim idi. Ona bütün paltarını soyunmağı əmr edirdim.Çünki, ona saatına 100 manat pul verirdim ki, mənə lüt pozalar versin. Tablonun adını “Müharibə əzabı” qoymuşdum. T....... üstünə ağ parça salınmış çarpayının üstündə it kimi dörd ayaq durmuşdu. İşığı elə seçmişdim ki, ancaq onun sol tərəfi görünürdü. Söl gözü, alnının, burnunun və dodağının sol tərəfi və sol döşü. Ona qışqırmağını əmr etdim. Əmr etdim ki, əzab çəkərək bağırsın. Özündəki ifadəni təsvir etmək istəyirdim. Mən önun üzündəki əzabı yaradana qədər T........ 11-12 dəfə əzabla bağırdı. Göz yaşları içərisində tablonu ona göstərdim. O isə, tabloya baxmadan geyinmək olar deyə məndən soruşdu. 100 manatı ona uzatdım və olar dedim. Qarşımda çılpaq olsa da geyinmək üçün xüsusi taxtanın arxasına keçdi.
Bu an özümü Ernest Heminqueyin cildində təsəvvür etdim və yaşlı dostum Pikassonun emalatxanasının qapısını döyərkən. Onun qapı açıqdı yaramaz səsini eşitdim. ARDI VAR
