Bahəddin Həziyev: "Filmdə Azərbaycanlıları vəhşi kimi göstərənlər ermənilərin törətdiklərinə baxsınlar…”
"Kinodramaturq və kinorejissor Rüstəm İbrahimbəyovun ssenari müəllifi olduğu "Günəşdən usanmışlar filmində 1936-cı ildə Sovet İttifaqının Stalin dövründən bəhs olunur. Həmin filmdə Sergey Kotovun həyat yoldaşının nişanlısı olmuş şəxs başqa yerə çıxıb gedir, sonra qaydıb həmin mehriban ailəyə özünü sevdrir. Sonda isə Kotovu döyüb öldürür və özü də intihar edir. Bu filmdəki Mitya sanki elə Rüstəm İbrahimbəyovun özüdür. Son filmi ilə İbrahimbəyov bir yaradıcı şəxs olaraq yenidən intihar etdi. 2013-cü ildə "siyasi meyid”ə çevrilən yazıçı-kinoçu, 2018-ci ildə ən azı bizim üçün, əslində dünyada haqqın tərəfində olan hər kəs üçün "ədəbi meyid” oldu”.
Bu sözləri "Bizim Yol” qəzetinin baş redaktoru, publisist Bahəddin Həziyev Rüstəm İbrahimbəyovun qalmaqallı "Qafqaz üçlüyü” filmini bizimyol.info-ya şərh edərkən deyib. Onun sözlərinə görə, bu film İbrahimbəyovun Azərbaycan yazıçısı kimi yaradıcılığının sonu, erməni yazıçısı kimi "ədəbi kommersiya”sının başlanğısıdır. İbrahimbəyov bu filmdə azərbaycanlıları vəhşi, qorxaq, qaragüruh kimi göstərib: "Filmdə biz dinc erməni ziyalısını linç edən bir xalq olaraq göstərilmişik. Sanki ermənilər bizim deyil, biz ermənilərin soyunu qırıb tükətməyə çalışmışıq. Bu, doğru olsaydı, yazıçının yaradıcılıq azadlığı deyib ona haqq qazandırardım. Ancaq axı belə deyil. Rüstəm İbrahimbəyov heç olmasa bir dəfə xəritəyə baxsın, görsün, kimin əsgəri kimin torpağında ölür”.
Bahəddin Həziyev yazır ki, İbrahimbəyovlar heç olmasa əsillərinin torpağında – Şirvanda ötən əsrin əvvəlində baş vermiş hadisələrə baxsınlar: "Şirvanda, eləcə də, Qarabağda, Naxçıvanda, Qubada, Bakıda, bütün Azərbaycanda erməni silahlılarının törətdikləri vəhşiliklərə baxsınlar. 20-ci əsrin sonuna, Xocalıya, Quqarka baxsınlar. Bakıda hələ də yaşamaqda olan 30 min erməniyə baxsınlar. Sonra da bizə vəhşi desinlər. Ancaq tarixə baxanda farsdilli bəylərin Şirvanda daşnaklara bələdçilik edib türk kəndlərini nişan vermələrinə də diqqət eləsinlər, bir zəhmət…”
