Birliyimizin rəmzi - Nərmin Hüseynli

Birləşməli idik və bunun qarşısını almalı idik. Mən Nərminin ziyarətinə 4 dəfə getdim. Milli Onkologiya mərkəzində müalicə alan Nərmin, hardan biləydi ki, onun ailəsinə “Bu uşağın 2-3 gün ömrü qalıb, apara bilərsiniz.“ deyəcəkdilər. Mən İstanbula qayıtdıqdan sonra Nərmin xəstəxanada cəmi bir neçə gün yatdı və daha sonra evə aparıldı. 7-8 gün evdə qaldıqdan sonra isə onu İstanbul şəhərinə gətirmək məsələsi dəqiqləşdi. Təxminən fevral ayının 3-cü həftəsi idi və mən İlkin adlı bir oğlanla Çapa xəstəxanasına yollandıq, səhv etmirəmsə fevralın 21-i idi. Oradan bizə müsbət bir şey demədilər. Nərminə qoyulan diaqnozları isə həftənin birinci günü (24 fevral) gətirməyimizi məsləhət gördülər. Çapa dövlət xəstəxanası idi və orada yer qıtlığı, növbələr çox olur. Düşünürdüm ki, onların bizə yardım etməsi üçün onlara mütləq yuxarılardan zəng olunmalı idi.İSTAZ adlanan bir facebook qrupuna bu məsələ ilə bağlı yazdım. Həmin o qrupda İstanbulda oxuyan, İstanbulda işləyən və yaşayan insanlar var. Oradan Araz adlı bir şəxs mənimlə maraqlandı və mən ona zəng etdim, həmin gün isə görüşdük. Mən daha sonra anladım ki, Arazı tapmaqla biz əslində “şans mələyini“ tapmışıq. O bizə çox kömək etdi. Nəticə etibarilə 26 fevral 2014-cü il günorta saatlarında Nərmin, anası və bacısı Atatürk hava limanına endilər. Nərmin elə gülürdü ki, elə bil İstanbula tətilə gəlmişdi. Həmin gündən etibarən bizə tez-tez dediyi söz isə bu idi:“Mənsiz gəzməyin!“Nərmini bir ambulans apardı və biz də onların arxası ilə düşdük. Biz İstanbulda ad çıxarmış xəstəxanalardan birinə gedirdik,böyük ümidlərlə gedirdik. Çünki Bakıda onlarla, bəlkə də yüzlərlə gənc könüllü dostlar qəpik-qəpik pul yığırdılar.Nərmin üçün..

Nərmin ACİL adlanan şöbədə yarım saat ərzində müayinə olundu və qərar verildi ki, onu reanimasiyaya yerləşdirsinlər. Həkimlər gözlərinə inana bilmirdi, çünki bu cür aşağı qan dəyərlərinə sahib qızcığaz yaşayırdı və hətta gülürdü. Əslində çoxumuz fərqində deyildik ki, Nərminin vəziyyəti ağırdır və biz sadəcə onun gülüşünə aldanmışdıq. Amma o gülüş bizim ilham mənbəyimiz idi və biz məğlub olmağı çoxdan unutmuşduq.

13 gün ərzində biz nə etdik? Nə etmədik ki? Bakıda bütün dostlar, Nərmini tanıyanlar və tanımayanlar ayağa qalxdı. Günlərlə Nərmin üçün yardım kampaniyası çərçivəsində qəpik-qəpik pul yığdılar. Onların hamısı qəhrəmandır. Nərmin üçün İstanbulda konsert təşkil olundu. Manafzadələr ailəsi, Əlixan Səmədov, Kamil Hacıyev və onun “No Land“ adlı qrupu, həmçinin Qara Dərviş (Hikmət Poladzadə) o konsertə öz tövhələrini verdilər. Konserdən görüntülərə baxa bilərsiniz. Mən bu konsertin təşkil olunmasında zəhməti keçən hər kəsə və bu fikri verən Abuzər Manafzadəyə öz təşəkkürümü bildirirəm.Nərmin Sumqayıtda ikən Qara Dərvişin konsertinə getmişdi. Mən onları Memorial xəstəxanasında görüşdürdüm və Nərmin buna hədsiz sevindi. Bu da onların xatirə fotosu:

Hər şey yaxşı gedirdi və 8 mart gecə saatlarında Nərminin beyin qanaması keçirdiyi xəbəri gəldi. Həkimlər isə ümidin çox az olduğunu bildirdilər. 10 mart saat 13:15 radələrində isə Nərmini itirdik. Onun epiqrizinin sonuna illərdir adət halını almış söz yazıldı:Exitus Letalis

Son olaraq öz düşüncələrimi bildirmək istəyirəm. 13 gün ərzində Nərmini tez-tez gördüm, reanimasiyada üzgün olurdu, palataya köçmək və İstanbulda gəzmək istəyirdi. Nərmin çox az danışırdı, lakin gülümsəməsindən qalmırdı. Onun xəbəri yox idi ki, bu saat bütün insanlar onun üçün birləşib. O bilmirdi ki, artıq simvola çevrilib. Nərmin – birliyin simvolu idi. Ölümü ilə bizi çox üzdü, lakin gülüşünü yaddaşlarımıza daimi həkk etdi və getdi. Qəhrəmandır o, sona qədər mübarizə aparmağı öyrətdi hər birimizə. Acı xəbəri Bakıya saat yarımdan sonra verdim. Yəqin bacısı Mehin mənimlə o telefon söhbətini heç vaxt unutmayacaq, çünki mən də unutmayacağam. Mən sona qədər özümü tutdum, möhkəm olmağa çalışdım. Ən üzüldüyüm səhnə isə Nərminin anasının passport yoxlanış bölməsindən keçib gözləmə salonuna doğru asta addımlarla yeriməsi oldu. O ana bura ümidlə gəlmişdi, lakin qızının cansız bədəni ilə Bakıya qayıdırdı..Nərminin hava limanına aparılması üçün morqa endik. Son dəfə onu orada gördüm. Nərmin sonsuz bir yuxuya getmişdi..

Nur içində yat, Nərmin!