Tanrı bir anlıq çınqıldan da balacaolduğumu unudub can verərək məni mükafatlandırsa və ömrümü bir azca da uzatsa, ağlıma gələn hər şeyi dilə gətirməyə bilərdim, amma heç olmasa, dilimə gətirdiklərimi detallarıyla keçirər və düşünərdim:
Əşyaların maddi tərəflərinə deyil, mənalarına dəyər verərdim.
Az yatar, çox yuxu görər, gözümü yumduğum hər dəqiqədə, 60 saniyə boyunca işığı itirdiyimi düşünərdim.
Başqaları dayandığı zaman mən getməyə davam edərdim.
Başqaları yatarkən oyaq qalmağa cəhd göstərərdim.
Başqaları danışarkən dinləyər, şokoladlı dondurmanın dadından zövq alardım.
Əgər Tanrı mənə bir az da ömür versəydi, sadə geyinər, üzümü günəşə çevirər, yalnız bədənimi deyil, ruhumu da bütün çılpaqlığı ilə açardım.
Tanrım, əgər bir ürəyim olsaydı, nifrətimi buzun üzərinə həkk edər və günəşin doğub onu əritməsini gözləyərdim.
Səmadakı ayaulduzlar boyunca Van Qoq rəsmləri çəkər, Benedetti şeirləri səsləndirər və serenadalar oxuyardım.
Gözyaşlarımla gülləri sulayar, bədənimə batan tikanlarının ağrısını hiss edərək dodaq qırmızısı tac yarpaqlarından öpmək istəyərdim.
...Tanrım, bir qurtumluq həyatım olsaydı...
O gün olmazdı ki, qarşılaşdığım bütün insanlara onları sevdiyimi söyləməyim. Bütün qadın və kişiləriən sevdiyim insanlar olduqlarına inandırardım. Və EŞQ içində yaşayardım...
Kişilərə, yaşa dolduqları vaxt eşqdən uzaqlaşmaqlarının nə qədər səhv hərəkət olduğunu izah edərdim. Çünkiinsan eşqdən uzaqlaşdıqca yaşlanır.
Uşaqlara qanad verərdim. Amma uçmağı özlərinin öyrənməyinə imkan yaradardım.
Yaşlılara isə ölümün yaşlanma ilə deyil, unudulma ilə gəldiyini öyrədərdim.
EY İNSANLAR!
Sizlərdən nə qədər də çox şey öyrənmişəm. Bütün insanların- xoşbəxtliyin həqiqəti görməkdən keçdiyini bilmədən- dağların zirvəsində yaşamaq istədiyini öyrəndim.
Yeni doğulan balaca bir körpəninatasının barmağını sıxarkən əslində onu özünə sonsuza qədər qandalla məhkum etdiyini öyrəndim.
Sizlərdən çox şey öyrəndim. Amma bu öyrəndiklərim çox işə yaramayacaq. Çünki hamısını bir çantada kilidlədim. Bədbəxt bir şəkildə...
ARTIQ ÖLƏ BİLƏRƏMMİ?..
