Mən nifrətin övladıyam (ŞEİR)

KÖŞƏ

00:15 27.10.2011

2055

Mən onu tanımamışam.Heç üzünü də görməmişəm…Amma sən saçları saçlarıma,Gözləri gözlərimə bənzəyir demişdin… Mən onu öz dünyamda uydurmuşdum!Hündür boyunu, güclü qollarınıGözləmişdim bitməyən yollarını… Bəzən saçlarıma sən tumar çəkəndəGözlərimi bağlayıbOnu xəyal edirdim…Əllərinin istisiUydurduğum ələ necə oxşayırdı ana! Sonralar başa düşdüm ki,Uydurduğum atamÇox sevdiyimSinif müəllimimə bənzəyir…Bəlkə də onun nəzakətiyləYaratmışdım atamın portretini… Amma böyüdükcəKiçildi o portret…Bir qapı taqqıltısındaQorxaraqSən işıqları yanıq qoyub yatanda,Həyətdə oynayan uşaqlarAtam gəlir deyə qaçandaİçimdəki sükutNifrət olmuşdu ürəyimdə.Kiçilmişdi o portret ana! Yadımdan çıxmazBir gün Şimşəyin səsinə ayılıbYanına gəlmək istədim…Ağladığını duydum.Nifrətim elə böyümüşdü ki onaKeçib ayna qarşısınaSaçlarımı kəsmişdim.Ona bənzədiyi üçünAğlatmışdım gözlərimiAxıb getsin istəmişdimGözlərimin bənzərindən,Çıxartmaq istəmişdim onuXəyalımın ən ağrılı yerindən… Əsəblənmişdin mənə…Sənə əzab verən insanaMən də görməyəsən deyəNifrət eləyirdim saçlarıma da,Ona bənzəyən gözlərimə də… İndi məndən soruşsalarAtamin boyumİçimdəki nifrət boyda,QollarıAnamın qorxduğu gecələr qədər gücsiz…GülüşüDişlərimlə çeynədiyim gülüşlərim qədər laqeyd…ƏlləriKöhnə köynəyim kimi soyuq…GözləriYollara dikilən baxışlar qədər ürkək… Hə ay ana!Yənə gecə düşür üstümüzə…Yağış yağır…Böyümüşəm mən daha.Gecə yetim, yağış yetim, mən yetim…Mən gecəyə bənzəyirəm!Saçlarımı, gözlərimi atama bənzətmə anaDaha mən böyümüşəm, işıqlarda yatma ana!Qollarınla sarıl mənəMən həsrətin öz adıyam!Mən

Nifrətin övladıyam…

Günay ÜMİD